سلطنت و ملك است و لذا واژه «ملكوت» مخصوص سلطنت و مُلك الهى است كه از نظر كيف و كم، برتر و عظيم‌تر و فراتر از سلطنت‌هاى ادعايى بشرى است.

در قرآن كريم، آيات متعدّدى با به‌كارگيرى واژه «ملكوت» بر حصر حاكميّت در ذات اقدس حق‌تعالى دلالت دارند، از جمله:

آيه اول:

(أَ وَ لَيْسَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِقادِرٍ عَلى‌ أَنْ يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ بَلى‌ وَ هُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِيمُ\* إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَيْئاً أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ\* فَسُبْحانَ الَّذِي بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ)[1].

آيا كسى كه آسمان‌ها و زمين را آفريده، قادر نيست همانند آنان را بيافريند؟! آرى (مى‌تواند)، و او آفريدگار آگاه است\* فرمان او چنين است كه هرگاه چيزى را اراده كند، تنها به آن مى‌گويد: «باش!»، آن نيز بى‌درنگ موجود مى‌شود\* پس منزّه‌است خداوندى كه سلطنت و پادشاهى همه چيز در دست اوست؛ و به سوى او بازگردانده مى‌شويد.

در اين آيات پس از تأكيد بر خالقيت خداى متعال و اشاره به امر خلقى خداوند، به امر تدبيرى او اشاره شده و با جمله‌ «بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ» سلطنت و حاكميّت بر تمام جهان هستى- از جمله جامعه بشر- مخصوص خداوند دانسته شده است.

جمله‌ «بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ» از چند جهت دلالت بر حصر مُلك و حاكميّت در ذات اقدس حق دارد:

[1] . سوره يس: 81- 83.