راغب اصفهانى در المفردات مى‌گويد:

«والملكوت مختص بملك الله تعالى وهو مصدر مَلَك أُدخلت فيه التاء نحو رحموت ورهبوت»[1].

و ملكوت مختص به پادشاهى خداوند تعالى است، و مصدر مَلَك است كه تاء بر آن داخل شده است مانند رحموت و رهبوت.

طريحى در مجمع البحرين مى‌گويد:

«والملكوت كبرهوت: العزّة والسلطان والمملكة، ويقال: الجبروت فوق الملكوت، كما أن الملكوت فوق المُلك، والواو والتاء فيه زائدتان، وله ملكوت العراق أي: ملكها»[2].

و ملكوت مانند برهوت: به معناى عزت و پادشاهى و سلطنت است، و گفته مى‌شود: جبروت برتر از ملكوت است، همانگونه كه ملكوت برتر از مُلك است و واو و تاء در آن زائد است، و گفته مى‌شود ملكوت عراق از آنِ اوست، يعنى سلطنت بر آن.

بنابر آنچه در كلمات لغويان در بالا آمد، ملاحظه مى‌شود ملكوت به همان معناى مُلك و سلطنت است، لكن بنابر قاعده‌ «زيادة اللفظ دليل على زيادة المعنى، يا: كثرة المباني تدل على كثرة المعاني» افزودن واو و تاء بر لفظ «مُلك» براى دلالت بر مبالغه در معناى‌

[1] . راغب اصفهانى، المفردات، ص 775.

[2] . طريحى، مجمع البحرين، ج 5، ص 290.