آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمين است همواره تسبيح خدا مى‌گويند، تنها پادشاه پاك و منزه از هر پليدى و كاستى كه پايدار و حكيم است.

اين آيات نيز بر حصر پادشاهى و مُلك در ذات اقدس حق‌تعالى دلالت دارند؛ زيرا واژه «مَلِك» در اين آيات با دخول الف و لام جنس بر آن اين معنا را مى‌رساند كه جنس «مَلِك» در ذات اقدس حق تعالى تجلّى يافته و منحصر در اوست.

ج) ملكوت‌

در آيات متعددى از قرآن كريم براى دلالت بر حصر حاكميّت در ذات خداى متعال از واژه «مَلَكوت» استفاده شده است.

«مَلَكوت» در زبان عرب به معناى مبالغه در «مُلك» است و مُلك و سلطنت بزرگ و عظيم را ملكوت مى‌گويند.

فيروزآبادى در كتاب قاموس چنين مى‌گويد:

«والملكوت كَرَهبوت ...: العزّ والسلطان»[1].

ملكوت بر وزن رهبوت به معناى عزت و سلطنت است.

ابن منظور در لسان العرب مى‌گويد:

«و المَلَكُوت من المُلْكِ كالرَّهَبُوتِ من الرَّهْبَةِ ... و هو المُلْكُ و العِزُّ»[2].

و ملكوت از ريشه مُلك است مانند رهبوت كه از ريشه رهبت است، به معناى پادشاهى و عزت است.

[1] . فيروزآبادى، القاموس المحيط، ذيل واژه« ملك».

[2] . ابن منظور، لسان العرب، ج 10، ص 491.