آيه سوم:

(فَتَعالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِيمِ)[1].

پس بلندمرتبه است خداوندى كه فرمانرواى حق است، معبودى جز او نيست؛ و او پروردگار عرش كريم است.

در اين دو آيه، خداوند متعال به عنوان تنها پادشاه حق عنوان شده است كه به معناى عدم حقانيت پادشاهى ديگران است و با اضافه جمله «لا إله إلا هو» اشاره به اين نكته شده كه پذيرفتن سلطنت و پادشاهى پادشاه ديگرى- جز خدا- به معناى شريك براى خدا پنداشتن است.

آيه چهارم:

(هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ)[2].

او خداوند يگانه‌اى است كه معبودى جز او نيست، پادشاهى كه پاك و منزه از هر پليدى و كاستى است‌

آيه پنجم:

(يُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ)[3].

[1] . سوره مؤمنون: 116.

[2] . سوره حشر: 23.

[3] . سوره جمعه: 1.