برمى‌خيزد، و نتيجه اين نبرد انفجارى است كه به تولّد «سنتز» منتهى مى‌شود و با تولّد سنتز كه مرحله تكامل يافته «تز» است مادّه به مرحله‌اى نو از تكامل دست مى‌يابد، اين روند تكاملى برخاسته از تضاد درونى ذاتى را تكامل ديالكتيكى مى‌نامند.

جهان‌بينى اقتصادى ماركسيسم از اين دو اصل جهان‌بينى عمومى برخاسته و برچند قاعده كلى تكيه دارد:

1. تضاد طبقاتى ناشى از تضاد ميان رشد ابزار توليد و روابط اقتصادى قديم جامعه، كه در نبرد ميان طبقه مترقى طرفدار رشد ابزار توليد و طبقه مرتجع طرفدار ايستائى ابزار توليد و ثبات روابط اقتصادى برخاسته از آن، جلوه مى‌كند؛

2. تكامل اجتماعى ناشى از پيروزى حتمى طبقه مترقى بر طبقه مرتجع در جنگ طبقاتى، بر مبناى قانون حتمى تكامل ديالكتيكى؛

3. اصل روبنا و زيربنا در ساختار روابط اجتماعى كه بنابر اين اصل كليه ارزش‌هاى اخلاقى و انديشه‌ها و نيز نهادهاى اجتماعى و اقتصادى؛ نظير: دولت، مؤسسات و بنگاه‌هاى اقتصادى انعكاس خواسته‌هاى طبقه مترقى و پيروزمند جبهه نبرد طبقاتى است، بنابراين قوه حاكمه هميشه تجلّى اراده طبقه پيروزمند است و بنگاه‌ها و دستگاه‌ها و مؤسسات اقتصادى نيز انعكاسى از خواسته‌هاى طبقه پيروز است.

در دوره سوسياليسم كه مرحله مقدماتى كمونيسم نهايى است دولت و نهادهاى سياسى، اجتماعى و اقتصادى در اختيار پرولتاريا يا طبقه كارگر است كه در سازمان حزب كمونيست تشكل يافته و سامان مى‌يابد، و با ديكتاتورى طبقه كارگر يا پرولتاريا- كه در ديكتاتورى حزب كمونيست كه به ادّعاى ماركسيست‌ها حزب طبقه كارگر است، جلوه گر مى‌شود- به تدريج طبقه سرمايه‌دار و بوروژوا ريشه‌كن مى‌شود، و زمينه براى كمونيسم نهايى و برقرارى جامعه بى‌طبقه كمونيستى فراهم مى‌شود، و در نتيجه نياز به وجود دولت‌