مضمون روايت مبنى بر جواز فروش كالاى خريدارى شده به قيمت بيشتر به شيوه مرابحه محل ترديد و اشكال نيست.

كلينى روايت مى‌كند:

«عَنْ عَلِى بْنِ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِى عُمَيرٍ عَنْ حَمَّادٍ عَنِ الْحَلَبِى عَنْ أَبِى عَبْدِ الله (ع)، قَالَ: قَدِمَ لِأَبِى مَتَاعٌ مِنْ مِصْرٍ فَصَنَعَ طَعَاماً وَ دَعَا لَهُ التُّجَّارَ، فَقَالُوا: نَأْخُذُهُ مِنْكَ بِده دوازده، قَالَ لَهُمْ أَبِى: وَ كَمْ يكُونُ ذَلِكَ؟ قَالُوا: فِى عَشَرَةِ آلَافٍ أَلْفَينِ، فَقَالَ لَهُمْ أَبِى: فَإِنِّى أَبِيعُكُمْ هَذَا الْمَتَاعَ بِاثْنَى عَشَرَ أَلْفاً، فَبَاعَهُمْ مُسَاوَمَةً»[1].

امام صادق (ع) فرمود: كالايى براى پدرم از مصر رسيد ضيافتى ترتيب داد و بازرگانان را دعوت فرمود. گفتند: اين كالا را از تو، به دَه دوازده مى‌خريم (در هر ده واحد، دو واحد سود به تو مى‌دهيم) پدرم به آنان فرمود: چه مقدار مى‌شود؟ گفتند: در هر ده هزار، دو هزار. پدرم به آنان فرمود: بنابراين من اين كالا را به دوازده هزار درهم به شما مى‌فروشم. پس آن را سوداگرانه به آنان فروخت.

سند روايت صحيح است، و دلالت بر جواز دريافت سود بازرگانى كالا دارد. و نيز كلينى روايت مى‌كند:

«عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يحْيى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَينِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ بْنِ بَزِيعٍ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ، عَنْ سُلَيمَانَ بْنِ صَالِحٍ وَ أَبِى شِبْلٍ جَمِيعاً، عَنْ أَبِى عَبْدِ اللهِ (ع)، قَالَ: رِبْحُ الْمُؤْمِنِ عَلَى الْمُؤْمِنِ رِبًا إِلَّا أَنْ يشْتَرِى بِأَكْثَرَ مِنْ مِائَةِ دِرْهَمٍ، فَارْبَحْ عَلَيهِ قُوتَ يوْمِكَ، أَوْ يشْتَرِيهُ لِلتِّجَارَةِ، فَارْبَحُوا عَلَيهِمْ، وَ ارْفُقُوا بِهِمْ»[2].

[1] . همان، باب 14، ص 61 و 62، حديث 1.

[2] . وسائل الشيعة، ج 17، ابواب آداب التجارة، باب 10، ص 396، حديث 1.