«كَانَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) يخْرُجُ فِى الْهَاجِرَةِ فِى الْحَاجَةِ قَدْ كَفَاهَا يرِيدُ أَنْ يرَاهُ الله يتْعِبُ نَفْسَهُ فِى طَلَبِ الْحَلَالِ»[1].

اميرالمؤمنين (ع) در نيمروز گرم براى كسب و كار از خانه برون مى‌رفت درحالى‌كه ديگرانى كه رنج كار را از او بردارند بودند؛ لكن مى‌خواست خداوند او را درحالى ببيند كه خود را براى بدست آوردن دسترنج حلال به سختى افكنده است.

و در روايت است از رسول اكرم (ص) كه فرمود:

«الْعِبَادَةُ سَبْعُونَ جُزْءاً وَ أَفْضَلُهَا جُزْءاً طَلَبُ الْحَلَالِ»[2].

عبادت هفتاد بخش است كه برترين بخش آن، درپى دسترنج حلال بودن است.

و نيز در روايت است از امام صادق (ع) كه فرمود:

«إِنِّى لَأَعْمَلُ فِى بَعْضِ ضِياعِى حَتَّى أَعْرَقَ، وَ إِنَّ لِى مَنْ يكْفِينِى لِيعْلَمَ الله عَزَّوَجَلَّ أَنِّى أَطْلُبُ الرِّزْقَ الْحَلَالَ»[3].

همانا من در بخشى از زمين كشاورزى‌ام آنچنان كار مى‌كنم كه عرق ريز مى‌شوم با آنكه كسانى هستند كه بار كار را از دوش من بردارند، براى آنكه مى‌خواهم خداى بزرگ بداند كه من براى روزى حلال مى‌كوشم.

و نيز محمد بن عذافر روايت مى‌كند:

[1] . وسائل الشيعة، ج 13، ابواب مقدمات التجارة، باب 4، ص 23، حديث 13.

[2] . همان، ص 24، حديث 15.

[3] . همان، باب 9، ص 39، حديث 8.