«أَعْطَى أَبُو عَبْدِ الله (ع) أَبِى أَلْفاً وَ سَبْعَمِائَةِ دِينَارٍ، فَقَالَ لَهُ اتَّجِرْ بِهَا لِى، ثُمَّ قَالَ: أَمَا إِنَّهُ لَيسَ لِى رَغْبَةٌ فِى رِبْحِهَا وَ إِنْ كَانَ الرِّبْحُ مَرْغُوباً فِيهِ وَ لَكِنِّى أَحْبَبْتُ أَنْ يرَانِى الله عَزَّوَجَلَّ مُتَعَرِّضاً لِفَوَائِدِهِ ...»[1] تا آخر حديث.

امام صادق (ع) به پدرم يكهزار و هفتصد دينار داد و به او فرمود: با اين پول براى من تجارت كن سپس فرمود: همانا مرا رغبتى در سود آن نيست، اگرچه سود، امر مطلوبى است؛ لكن دوست دارم خداوند مرا درحالى ببيند كه در راه به‌دست آوردن فوايد و منافعى كه براى بندگانش فراهم نموده است تلاش مى‌كنم.

از مجموع متون اسلامى ياد شده و جز آنها به روشنى مى‌توان اين حقيقت را دريافت كه فعاليت اقتصادى سالم در جهان‌بينى اقتصادى اسلامى مسئوليتى است كه خداى متعال بر عهده انسان گذاشته است. از ديدگاه اسلام انسان در برابر خدا و نعمت‌هايى كه در طبيعت براى بشر فراهم نموده است مسئوليت دارد تا با فعاليت و تلاش اقتصادى شايسته و سالم نسبت به بهره‌بردارى از آنها و به بهره رسانى در بالاترين حدّ آنها اقدام نمايد.

2. خودكفايى و بى‌نيازى‌

براساس جهان‌بينى الهى انسان در برابر خدا نسبت به خود و افراد تحت كفالت خود مسئوليت دارد. يكى از مهم‌ترين مسئوليت‌هاى انسان نسبت به خود و خانواده و افراد تحت تكفّل او تأمين نيازهاى مادّى و معنوى است؛ بر اين اساس، انسان موظّف است در جهت تأمين اين نيازها تلاش كند و به منظور تأمين معاش كافى و آبرومندانه براى خود و خانواده وافراد تحت كفالتش به فعاليت اقتصادى سالم بپردازد.

كلينى به سند صحيح از امام صادق (ع) روايت مى‌كند كه رسول خدا (ص) فرمود:

[1] . همان، باب 11، ص 43، حديث 1.