البته هيچ توجهى نيز به كسانى كه در اين يا آن گوشه راه به خواب رفته‌اند، ندارد.

از همين جاست كه نويسنده موضوع پژوهش خود را بى هيچ مقدمه و پيش درآمدى و بى آنكه وقت را در بحث‌هاى بيهوده و بگومگوهاى بى پايان و نيز در معنا و مفهوم الفاظ و درستى يا نادرستى روايات تاريخى تلف كند، آغاز مى‌كند و از همان جمله نخست راه و سمت و سوى پژوهش خود را براى خواننده روشن مى‌سازد و به صراحت اعلام مى‌كند كه مى‌خواهد خواننده را به كجا رهنمون شود. او در اين پژوهش به احوالات سه تن از بزرگان و پيشگامانى مى‌پردازد كه ايشان را پدرخوانده‌هاى بيدارى معاصر اسلامى مى‌داند. بدين ترتيب گزارش اين پژوهش با برخورد با واقعيت‌ها آغاز مى‌شود، نه با مجموعه‌اى از لفاظى‌هايى كه ناگزيرت مى‌سازند به كتاب‌هاى مرده‌اى مراجعه كنى كه بايد با خود كلنجار روى تا اجازه بازخوانى را- به رغم ميل خود- ارزانى‌ات كنند.

بنابراين خواننده از همين ابتدا با يك شگفتى روبروست، چه پژوهش در اين كتاب پيرامون سه تن از جلودارانى مى‌گردد كه به نظر نويسنده، راه و رسم پيشرفت و شيوه رهايى از بندگى و خوارى و سلطه ددمنشانه استكبارى را كه گاه خيلى آشكار و بدون هيچ پوششى است و معمولًا در لفافه‌اى از زرق و برق مدرنيسم مطرح است، به امت آموختند.