به همين دليل بوده كه در بسيارى از اوقات در برخورد با متون جغرافيايى و تاريخى از زبان شاعر خود را خطاب مى‌كنم و مى‌گويم:

- تو همچون شبى هستى كه بالاخره به سراغم مى‌آيى و هنگامى كه به خلوت روم، فاصله‌ام با آن فزونى مى‌گيرد.[1]

اما آيا اين ويژگى منفى، در تمامى مردم و همه مردان و در تمامى زمان‌ها وجود دارد؟

پاسخ به اين پرسش را پژوهشى با عنوان خيزش اسلامى معاصر مى‌دهد كه آيت‌الله اراكى آن را نوشته‌اند. وى سعى كرده است تا اين تحقيق در شمار پژوهش‌هايى باشد كه جنبه‌هاى خاصى از خيزش اسلامى را مورد بررسى قرار مى‌دهند؛ او پرده از خط پيوندى كه جمال‌الدين اسدآبادى، محمدباقر صدر و امام خمينى (قدس سره) را به يكديگر ربط مى‌دهد، برگرفته است.

حقيقت آن است كه اين پژوهش، خواننده را بر بال‌هايى از شور و شوق راهى خيابان‌هاى اسدآباد و كاظمين و خمين مى‌كند؛ شهرهايى كه در واقع زادگاه اين سه رهبر است. البته مؤلف محترم خواننده را نه به خيابان‌ها و كوچه‌ها پس كوچه‌ها و محله‌ها و مساجد اين شهرها؛ بلكه به ميان سه تن از بزرگان و شخصيت‌هايى از اين شهرها مى‌برد كه به دليل درگير شدن با واقعيت‌هايى كه شاهدش بودند و يا به خاطر رويارويى با عقب‌ماندگى‌ها و مقابله با

[1] . فانك كالليل الذى هو مدركى و ان خلت أن المنتاى عنه واسع.