نكته ديگر كه آن نيز نبايد از نظرها پوشيده بماند، اين است كه در واقع نصّوص سنت نبوى درباره امامت، شرح و بيان نصّوص قرآنى در اين زمينه است؛ چراكه از طرفى، سنت نبوى چيزى جز تفسير آيات قرآن نيست و از طرف ديگر، آياتى در قرآن وجود دارد كه به صراحت اطاعت از پيامبر (ص) را واجب مى‌شمارد، مانند: «پيامبر را اطاعت كنيد»[1]، و نيز آيات ديگرى كه تأكيد مى‌كند پيامبر «هرگز از روى هواى نفس سخن نمى‌گويد [و] آنچه مى‌گويد چيزى جز وحى الهى كه بر او نازل شده نيست»[2]. اين آيات، نصّوص متواتر سنت پيامبر (ص) درباره امامت را به نصّوصى الهى بدل مى‌سازد كه شرح و بيان آيات قرآنى است و در روح و ذات خود به نصّ قرآن كريم باز مى‌گردد.

اكنون هر يك از گروه‌هاى سه گانه آيات را كه پيشتر گفتيم به اجمال برمى‌رسيم:

نصوص عام‌

گروه اول، نصّوص عام دالّ بر وجود ائمه در طول تاريخ است، كه نشان مى‌دهد خداوند متعال در هر زمانى، امامانى را براى مردم منصوب كرده است:

[1] . سوره نساء: 59، سوره مائده: 92، سوره نور: 54 و 56، سوره محمد( ص): 33، سوره تغابن: 12.

[2] . سوره نجم: 3 و 4.