وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ‌

ما در هر امتى رسولى برانگيختيم كه خداى يكتا را بپرستيد و از طاغوت اجتناب كنيد[1].

بنابر اين آيه شريفه، خداوند متعال در هر امتى در طول تاريخ، رسولى برانگيخت [و رسالت و پيام او اين بود] كه خداى يكتا را بپرستيد و از طاغوت اجتناب كنيد. منظور از عبادت در اين آيه چنان‌كه كاملًا آشكار بوده و معناى لغوى آن نيز همين است، تسليم كامل بودن در برابر خداى سبحان است. اين تسليم شامل تمام افعال ارادى انسان مى‌شود و ما پيش از اين گفتيم كه امامت در قرآن كريم، به معناى رهبرى انسان در تمام افعال اختيارى به سوى كمال است و اين كمال، همان تسليم بودن كامل در برابر خداى سبحان است. بنابراين حقيقتِ امامت، پيشوايى و رهبرى مردم در راه عبادت خداى متعال، در تمام امورى است كه به نحوى به زندگى انسان مربوط مى‌شود. اين همان چيزى است كه ضد طاغوت و منافى آن است و با آن مبارزه مى‌كند؛ زيرا معناى طاغوت كسى است كه بسيار طغيان و سرپيچى [از دستورات الهى‌] مى‌كند و مردم را به بيرون رفتن از دايره اطاعت و عبوديت خداى سبحان فرا مى‌خواند، و مصداق آن ابليس، ائمه كفر و گمراهى، رهبران سياست‌هاى ظالمانه و نيز همه‌

[1] . سوره نحل: 36.