قرآن فرآيند نصّ بر امام يا امامان را در قالب‌ها و اشكال مختلفى بيان كرده است كه مى‌توان آنها را به سه گروه تقسيم كرد:

گروه اول، آياتى كه بر وجود امامان در طول تاريخ دلالت مى‌كند؛ آياتى كه نشان مى‌دهد در طول تاريخ بشرى، امامانى منصّوب از طرف خداى متعال وجود داشته‌اند كه خداى سبحان، مردم را به اطاعت از آنها امر كرده است.

گروه دوم، آياتى كه دال بر وجود امامان از آلابراهيم (ع) است. اين گروه از آيات نشان مى‌دهد كه امامت الهى، در فرزندان ابراهيم (ع) و نسل او، در طول تاريخ استمرار مى‌يابد.

گروه سوم، نصّوصى كه به تعيين امامانى از اهلبيت رسول خدا (ع) پس از او دلالت مى‌كنند. اين امامان، حضرت على (ع) و مردان خاصى از فرزندان او (ع) هستند كه خدا هرگونه پليدى را از آنان دور كرده و آنها را كاملًا پاك ساخته است.

ناگفته نماند كه افزون بر آيات، روايات و نصّوص وارده درباره امامت نيز فراوان و متواتر است و همچنين با قالب‌ها و عبارات مختلف بيان شده است. اما رويكرد نوشتار حاضر، بررسى تنها نمونه‌هايى از نصّوص قرآنى درباره امامت است و نه حتى تمام آيات قرآنى موجود در اين باب. ما در اين نوشتار فقط نمونه‌هايى از اين آيات را بررسى مى‌كنيم و از تصوير كلى نصّ و تصريح بر امامت در قرآن كريم، پرده برمى‌داريم.