در گفتار نخست، گفتيم كه مفهوم امامت در قرآن كريم عبارتست از: رهبرى انسان در تمام افعال اختيارى به سوى كمال مطلوب. در گفتار دوم، به اين مسئله پرداختيم كه منصّب امامت، منصّبى الهى است كه خداى تعالى هر كس را بخواهد براى آن برمى‌گزيند، نه اينكه با انتخاب مردم يا تعيين از طرف آنها صورت پذيرد. بدين منظور به آيات بسيارى استدلال كرديم كه اين نظريه (نظريه نصّ و گزينش الهى امامت)، را به روشنى مورد تأييد و تأكيد قرار مى‌داد. در گفتار حاضر به اجمال درباره نصّ بر ائمه در قرآن كريم، سخن مى‌گوييم.