و تا زمانى كه در ميان آنها بودم، بر آنها گواه بودم ولى هنگامى كه مرا از ميانشان برگرفتى، تو خود مراقب و ناظر آنها بودى‌[1].

از ديگر ويژگى‌هاى اين شاهدان، اين است كه حجت‌هاى خدا، بر مردم‌اند؛ يعنى خداوند بارى‌تعالى با ايشان بر خلق خويش احتجاج مى‌كند. به ديگر سخن، خدا آنان را ميزانى قرار داده است كه صلاح و فساد مردم و اطاعت و عصيانشان، بر اساس آن سنجيده مى‌شود. از اين رو است كه آنان بر كتاب خدا نيز گواهند؛ يعنى كتاب خدا، در وجودشان ظهور و در افكار و رفتارشان تجسم يافته است. در نتيجه به واسطه آنها كتاب خدا فهم و تفسير مى‌شود و مفاهيمش آشكار مى‌گردد و هر اختلافى در تفسير كتاب خدا به وسيله تبيين و شرح آنها برطرف مى‌شود.

خداى سبحان مى‌فرمايد:

وَ يَوْمَ يُنادِيهِمْ فَيَقُولُ أَيْنَ شُرَكائِيَ الَّذِينَ كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ\* وَ نَزَعْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيداً فَقُلْنا هاتُوا بُرْهانَكُمْ فَعَلِمُوا أَنَّ الْحَقَّ لِلَّهِ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ‌

روزى را كه آنها را ندا مى‌دهد و مى‌گويد: كجايند همتايانى كه براى من مى‌پنداشتيد؟! [در آن روز] از هر امتى گواهى برمى‌گزينيم و [به مشركان‌] مى‌گوييم: برهان خود را بياوريد، پس‌

[1] . سوره مائده: 117.