مسلمانان، اعلام و ابلاغ نمايد[1]. در اين آيه خداى سبحان، ابلاغ امامت اميرالمؤمنين (ع) را مساوى با ابلاغ تمام رسالت الهى قرار داده است؛ چه اينكه آيه تأكيد دارد كه اگر رسول خدا (ص) امامت على (ع) را تبليغ نكند، رسالت خداى متعال را زمين نهاده است. چنان‌كه در آيه «مودت»[2] و آيه «سبيل»[3] دوستى اهلبيت (عليهم السلام) اجر رسالت رسول خدا (ص) و معادل آن و نيز راه رسيدن به خداى متعال، قرار داده شده است. پس دوستى آنان و راه خدا، يكى است؛ چنان‌كه دوستى با غير ايشان، روى گرداندن از راه خدا و رسول و موجب حسرت و تأسف ظالم در روز قيامت است؛ حسرتى كه ديگر سودى به حالش نمى‌بخشد.

همچنين بنابر روايات صحيح و متواتر نزد مسلمانان و اجماع علماى اسلام، ذويالقربى [/ نزديكان پيامبر (ص)] عبارت‌اند از: على، فاطمه، حسن و حسين (عليهم السلام). علامه امينى (رحمه الله) در كتاب شريف الغدير مى‌نويسد: احمد در المناقب و ابنمنذر و ابنابى‌حاتم و طبرانى و ابن‌مردويه و واحدى و ثعلبى و ابونعيم و بغوى، در كتاب تفسيرش، و ابنمغازلى در المناقب، همگى به اسناد خودشان از ابن‌عباس نقل كرده‌اند: وقتى اين آيه نازل شد، [به پيامبر]

[1] . در ادامه درباره اين آيه به تفصيل بيشترى سخن خواهيم گفت.

[2] . سوره شورى: 23.

[3] . سوره فرقان: 27- 29.