در هر صورت اين آيات، جاى هيچ شك و شبهه‌اى باقى نمى‌گذارد كه منظور از دوست داشتن نزديكان رسول خدا (ص)، انتخاب آنان به عنوان راهى به سوى خداست؛ يعنى انسان، به ايشان اقتدا كرده و قدم به قدم و بى هيچ انحرافى پشت سر آنها حركت كند و آنان را به عنوان امامى مطاع (كه شأن آنان در وجوب اطاعت و اقتدا، مانند خود رسول خدا (ص) است) برگزيند و در تمامى اوامر و نواهى از ايشان تبعيت كامل داشته باشد.

يكى از آياتى كه به اهل تدبّر كمك مى‌كند كه مقصود قرآن از «ذوى القربى» را بفهمند، آيه‌اى است كه در روز غدير، درباره اميرالمؤمنين على (ع) نازل شد:

يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ‌

اى پيامبر! آنچه از سوى پروردگارت بر تو نازل شده، ابلاغ كن و اگر انجام ندهى پيام خدا را نرسانده‌اى، و خدا تو را از [آسيب و گزند] مردم نگه مى‌دارد[1].

طبق احاديث صحيح متواتر، اين آيه در روز غدير خم نازل شده و رسول خدا (ص) را امر مى‌كند كه امامت حضرت على (ع) را در حضور عامه‌

[1] . سوره مائده: 67.