و [به خاطر آور] روزى را كه ستم‌كار دست خود را [از شدّت حسرت‌] به دندان مى‌گزد و مى‌گويد: اى كاش با رسول [خدا] راهى برگزيده بودم! اى واى بر من، كاش فلان [شخص گمراه‌] را دوست خود انتخاب نكرده بودم! او مرا از يادآورى [حق‌] گمراه ساخت بعد از آن‌كه حق براى من آشكار شده بود. و شيطان هميشه انسان را در لحظه‌هاى نياز تنها مى‌گذارد[1].

از نكات جالب توجه در اين آيه اين است كه قرآن، دوستى و محبت را تعيين كننده راهى كه انسان در حيات دنيوى خويش برمى‌گزيند، معرفى مى‌كند. اين آيات، حسرت و پشيمانى ظالم را از اينكه راهش را از رسول خدا جدا كرده است، حكايت مى‌كند و از اين كار او (همراه نشدن با رسول) اين‌گونه تعبير مى‌كند كه او، ديگرى را به عنوان دوست خود انتخاب كرده است. بنابراين دوستى غير رسول خدا (ص)، در اينجا به اين معنا است كه ظالم، راه ديگرى غير از راه خدا و رسول برگزيده است. در نتيجه آيه دالّ بر اين است كه دوستى و مودت، به معناى پيروى از راه و تبعيت و اقتداست، و حسرت و پشيمانى ظالم در روز قيامت به دليل اينكه به كسى غير از رسول اقتدا كرده و او را به عنوان دوست و راه زيستن خويش برگزيده، پايان ندارد.[2]

[1] . سوره فرقان: 27- 29.

[2] عراقى، محسن، امامت در قرآن، 1جلد، نهاد نمايندگى مقام معظم رهبرى در دانشگاه‌ها، دفتر نشر معارف - قم - ايران، چاپ: 2، 1393 ه.ش.