بگو: من از شما [در برابر تبليغ دين هيچ‌] پاداشى نمى‌خواهم، جز اينكه هر كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش بگيرد[1].

اين آيه تصريح مى‌كند: پاداشى كه خداوند در مقابل رسالت پيامبرش (ص) واجب فرموده، چيزى نيست جز راهى به سوى پروردگار، و در آيه ديگرى از قرآن كريم مى‌بينيم كه قرآن نيز به «راه پروردگار» توصيف شده است:

إِنَّ هذِهِ تَذْكِرَةٌ فَمَنْ شاءَ اتَّخَذَ إِلى‌ رَبِّهِ سَبِيلًا

بى‌ترديد اين [قرآن‌] مايه تذكر و پند است؛ پس هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [با تكيه بر اين قرآن‌] برگزيند[2].

در نتيجه قرآن كريم، اهل بيت پيامبر (عليهم السلام) را معادل قرآن قرار داده است و در واقع هر دو آنها «راهى به سوى پروردگار متعال» هستند؛ همان‌طور كه رسول خدا (ص)، خود «راهى به سوى پروردگار متعال» است. خداى سبحان مى‌فرمايد:

وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى‌ يَدَيْهِ يَقُولُ يا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا\* يا وَيْلَتى‌ لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلِيلًا\* لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِي وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولًا

[1] . سوره فرقان: 57.

[2] . سوره مزمل: 19.