و در سوره توبه مى‌فرمايد:

أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تُتْرَكُوا وَ لَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جاهَدُوا مِنْكُمْ وَ لَمْ يَتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لا رَسُولِهِ وَ لَا الْمُؤْمِنِينَ وَلِيجَةً

آيا گمان كرديد كه [به حال خود] رها مى‌شويد در حالى كه هنوز كسانى از شما كه جهاد كردند، و غير از خدا و رسولش و مؤمنان را مورد اعتماد و تكيه‌گاه خويش انتخاب ننمودند، [از ديگران‌] مشخّص نشده‌اند؟! [بايد آزمون شويد و صفوف از هم جدا گردد][1] و همچنين در آيات ديگرى از قرآن كريم مشاهده كرد.

نصّوص دالّ بر امامت اهل بيت (عليهم السلام)

اين نصّوص، آياتى است كه با اشاره و توصيف، به امامت امامانى از اهلبيت پيامبر (ص) دلالت مى‌كند. پيشتر گفتيم كه حكمت الهى در حفظ قرآن، اقتضا مى‌كرد كه قرآن در نصّ بر ائمه پس از رسول خدا (ص) از روش اشاره و توصيف استفاده كند نه ذكر اسامى؛ زيرا نام بردن از ايشان، بى‌شك منجر به اين مى‌شد كه چشم‌دوختگان به سلطه و حكومت، به قرآن دست دراز كرده، آيات آن را تحريف كنند يا مانع از انتشار قرآن در ميان مسلمانان شوند؛ چنان‌كه در مورد سنت رسول خدا (ص) چنين كردند. در سنت پيامبر (ص) تصريحات بسيارى وجود داشت كه ائمه اهلبيت (عليهم السلام)

[1] . سوره توبه: 16.