اين آيه تأكيد مى‌كند كه سزاوارترين مردم به ابراهيم (ع) و نزديك‌ترين و شبيه‌ترين افراد به شخصيت الهى وى، كسانى‌اند كه از او پيروى كردند و همچنين پيامبر اسلام (ص) و كسانى كه [به او] ايمان آوردند.

اگر در اين تعبير قرآنى: الَّذِينَ آمَنُوا دقت كنيم و موارد استفاده آن در قرآن را بررسيم، درمى‌يابيم كه قرآن بارها اين عبارت را براى گروه خاصى از مؤمنان استفاده كرده است. اين گروه خاص از مؤمنان، همان كسانى هستند كه ايمان در وجودشان به درجه‌اى از كمال رسيده است كه خدا، مقام امامت ساير مؤمنان را به ايشان عطا كرده و آنان را به عنوان رهبران امت پس از رسول خدا (ص)، برگزيده است و در قرآن با ذكر اوصافشان، آنان را معرفى كرده است. آنان نمونه‌هاى كامل و الگوهاى متعالى هستند كه خدا دستور داده پس از رسول خدا (ص) به آنان اقتدا شود. اين مطلب را مى‌توان در آياتى نظير:

إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ‌

سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آنها كه ايمان آورده‌اند؛ همان‌ها كه نماز را برپا مى‌دارند، و در حال ركوع، زكات مى‌دهند[1].

[1] . سوره مائده: 55.