3) موضوع له كه همان معنايى است كه علامت بر آن دلالت مى‌كند.

در حالى كه در دلالت لفظ بر معنا، بيش از دو ركن وجود ندارد (موضوع كه لفظ است و موضوع له كه معناست) و اين نشانه آن است كه وضع لفظ بر معنا، از قبيل: نصب علامات نيست.

جواب اشكال محقّق خوئى:

اشكال اوّل‌ محقّق خوئى قابل دفع است. مى‌توان در پاسخ اين اشكال چنين گفت كه: اعتبار وضع لفظ بر معنا بسيار ساده و بسيط است و نياز به هيچ تكلّفى ندارد. در اين عمل، عناصرى كه مورد نيازند عبارت‌اند از:

1) تصوّر معنا؛

2) اراده دلالت بر معنا به وسيله لفظ؛

3) تصوّر لفظ؛

4) ايجاد لفظ به قصد وضع بر معنا.

و اين چهار عمل، از طفل و قاصر نيز بر مى‌آيند.

اشكال دوم‌ محقّق خوئى را نيز استاد شهيد صدر دفع كرده‌اند و حاصل دفع اين است كه:

در علامات- كه وضع در آنها خارجى است-، اگر چه سه ركن وجود دارد- بنابر آنچه محقّق خوئى فرمودند- لكن، دو ركن موضوع عليه و موضوع له، احياناً در خارج متّحدند و تنها با تحليل ذهنى از يكديگر جدا مى‌شوند. مثلًا: اگر فرض كنيم در محلّى علامتى گذاشته شده كه دلالت مى‌كند بر اينكه در زمين اطراف آن، مين وجود دارد. در اينجا سه ركن از هم جدا در خارج داريم:

1) موضوع: كه علامت است؛

2) موضوع عليه: كه نقطه خاصّى در زمين است؛

3) موضوع له: كه وجود مين است.

لكن در آنجا كه علامت، نشان دهنده مسافت معينى است. مثلًا: علامتى كه نشان دهنده‌