عبادت همراه با اخلاص دين لله، كه در اين آيه آمده همان انقطاع تام الى الله است كه در آيات آخر سوره انعام با تفصيل بيشترى بيان شده است:

قُلْ إِنَّ صَلاتِي وَ نُسُكِي وَ مَحْيايَ وَ مَماتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ\* لا شَرِيكَ لَهُ وَ بِذلِكَ أُمِرْتُ وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ‌[1].

بگو: بى‌گمان نمازم و نيايشم و زندگيم و مرگم از آنِ خداوند پروردگار جهانيان است.

در بيانات معصومين مطالب فراوانى در تشريح مقام عبوديت الهى، و خصوصيت انقطاع إلى الله كه از آثار و نتايج آن است آمده، كه در اينجا چون بنا بر اختصار و اشاره به كليات است مجال پرداختن به آنها نيست. تنها به عنوان نمونه به برخى از اين بيانات اشاره مى‌كنيم:

در مناجات شعبانيه كه از رسول خدا (ص) روايت شده و ائمه معصومين (عليهم السلام) بر آن مداومت داشته‌اند آمده است:

«إِلَهِي بِكَ عَلَيْكَ إِلَّا أَلْحَقْتَنِي بِمَحَلِّ أَهْلِ طَاعَتِكَ وَالْمَثْوَى الصَّالِحِ مِنْ مَرْضَاتِك ...».

الهى به حق خودت بر خودت سوگند كه مرا به محل فرمانبرداريت و جايگاه شايسته‌اى از مقام خوشنوديت برسانى ...

تا آنجا كه مى‌فرمايد:

[1] . سوره انعام: 161- 162.