چسان لغزيده‌ام و به رو در افتاده‌ام، پس بر من رحمت آور و به حلم خود بر جهل ببخشاى ... [تا آخر دعا].

2. انقطاع الى الله‌

از ماسوا بريدن، و يك سره به خدا پيوستن، از نتايج و خصوصيات مقام عبوديت است. آنانكه به مقام سرسپردگى حضرت حق نايل گشته، و سر در آستان عبوديت پروردگار مى‌سايند، جان و دلشان به عزّ قدس إلهى آويخته، و سراسر هستى‌شان به عالم امر الهى پيوسته است، چنان‌كه جز آنچه خدا خواسته نمى‌خواهند، و به جز آنچه محبوب خداست دل نمى‌بندند، و از آنچه مبغوض حضرت حق است گسسته و وارسته‌اند.

در قرآن كريم خداى متعال به رسول گرامى‌اش دستور مى‌دهد كه خود را براى جهانيان معرّفى كند، و مقام عبوديتش را به آنان بشناساند، مى‌فرمايد:

قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصاً لَهُ الدِّينَ\* وَ أُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ\* قُلْ إِنِّي أَخافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ\* قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصاً لَهُ دِينِي‌[1].

بگو: من فرمان يافته‌ام كه خداوند را در حالى كه دين [خويش‌] را براى او ناب مى‌دارم بپرستم. و فرمان يافته‌ام كه نخستين فرمانبردار باشم. بگو: من اگر با پروردگارم نافرمانى كنم از عذاب روز سترگ مى‌هراسم. بگو: خداوند را در حالى كه دينم را براى او ناب مى‌دارم، مى‌پرستم.

[1] . سوره زمر: 11- 14.