كه استخوان‌هاى پشتم از هم بپاشد، و آن قدر تو را سجده كنم كه چشم‌هايم از كاسه به‌در آيد، و در همه دوران عمر خود خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى آب خاكسترآلود بنوشم، و در اثناى اين احوال آن قدر ذكر تو را بگويم كه زبانم از كار فروماند، سپس از روى شرمندگى از تو چشمم را به آفاق آسمان نگشايم، با اين همه سزاوار محو يكى از گناهانم نخواهم بود ... [تا آخر دعا].

و در دعاى پنجاه و سوم از ادعيه صحيفه سجاديه در پيشگاه حضرت حق معروض مى‌دارد:

«رَبِّ أَفْحَمَتْنِي ذُنُوبِي، وَانْقَطَعَتْ مَقَالَتِي، فَلَا حُجَّةَ لِي، فَأَنَا الْأَسِيرُ بِبَلِيَّتِي، الْمُرْتَهَنُ بِعَمَلِي، الْمُتَرَدِّدُ فِي خَطِيئَتِي، الْمُتَحَيِّرُ عَنْ قَصْدِي، الْمُنْقَطَعُ بِي. قَدْ أَوْقَفْتُ نَفْسِي مَوْقِفَ الْأَذِلَّاءِ الْمُذْنِبِينَ، مَوْقِفَ الْأَشْقِيَاءِ الْمُتَجَرِّينَ عَلَيْكَ، الْمُسْتَخِفِّينَ بِوَعْدِكَ سُبْحَانَكَ أَيَّ جُرْأَةٍ اجْتَرَأْتُ عَلَيْكَ، وَأَيَّ تَغْرِيرٍ غَرَّرْتُ بِنَفْسِي؟ مَوْلَايَ ارْحَمْ كَبْوَتِي لِحُرِّ وَجْهِي وَزَلَّةَ قَدَمِي، وَعُدْ بِحِلْمِكَ عَلَى جَهْلِي ...».

پروردگارا! گناهانم زبانم را بند آورده‌اند و از گفتار عاجزآمده‌ام و ياراى آنم نيست كه عذرى آورم يا حجتى اقامه كنم. اسير گرفتارى خويشتنم و در گرو اعمال خود درمانده‌ام. در وادى خطاى خود سرگردانم و ندانم به‌كجا مى‌روم، چونان مسافرى از همه جا بريده و در راه مانده، خود را در جايگاه گنه‌كاران ذليل بر پاى داشته‌ام، در جايگاه شور بختانى كه در برابرت گستاخى كرده‌اند و وعده‌هاى عذابت را به‌چيزى نشمرده‌اند. منزهى تو، اى خداوند. به كدام جرأت با تو گستاخى كردم؟ به دمدمه كدام فريب خود را در ورطه هلاكت افكندم؟ اى مولاى من، مى‌بينى كه‌