الْعالَمِينَ\* لا شَرِيكَ لَهُ وَ بِذلِكَ أُمِرْتُ وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ\* قُلْ أَ غَيْرَ اللَّهِ أَبْغِي رَبًّا وَ هُوَ رَبُّ كُلِّ شَيْ‌ءٍ[1].

بگو: بى‌گمان پروردگارم مرا به راهى راست راهنمايى كرده است، به دينى استوار، آيين ابراهيم درست‌آيين و [او] از مشركان نبود. بگو: بى‌گمان نمازم و نيايشم و زندگيم و مرگم از آن خداوند پروردگار جهانيان است. كه او را شريكى نيست و به اين فرمان يافته‌ام و من نخستين مسلمانم. بگو: آيا جز خداوند پروردگارى بجويم حال آنكه او پروردگار هر چيز است؟! و هيچ كس كارى [زشت‌] جز به زيان خويش نمى‌كند و هيچ باربردارى بار [گناه‌] ديگرى را بر نمى‌دارد سپس بازگشتتان به سوى پروردگارتان است آنگاه شما را به آنچه در آن اختلاف مى‌ورزيد آگاه مى‌گرداند.

تشكيك در حقايق روشن دينى به معناى بستن ديده دل، و كوركردن چشم فطرت است، و لذا نتيجه اين تشكيك مانع چهارمى است كه راه را به معرفت خدا مى‌بندد:

4. بينايى دل را زدودن: ديده دل را از ديدن حق ناتوان ساختن، و كورى را بر آن تحميل كردن و دل را به ورطه شك سپردن چهارمين مانع راه معرفت خداست. بندگان صالح و عارفان سالك از قيد و بند شك و دو دلى آزادند چنانكه در «مناجاة العارفين» امام سجاد (ع) مى‌خوانيم:

«إِلهي فَاجْعَلْنا مِنَ الَّذينَ تَرَسَّخَتْ أَشْجارُ الشَّوْقِ إِلَيْكَ في حَدائِقِ صُدُورِهِمْ ...».

[1] . سوره انعام: 161- 164.