درایت

امام علی(ع): «لَیْسَ‌ لِبَخِیلٍ‌ رَاحَة؛ بخیل آسایش نخواهد داشت».[1]

خسیسی نزد کوزه‌گری رفت و از او خواست کاسه‌ای و کوزه‌ای بسازد. کوزه‌گر گفت: به آن دو چه حک کنم؟ خسیس گفت: و اما بر روی کوزه حک نما:«فَمَنْ‌ شَرِبَ‌ مِنْهُ‌ فَلَیْسَ مِنِّی؛هرکه ازآن بیاشامد، از من نیست» (بقره:249). و بر روی کاسه نیز بنویس: «وَمَنْ‌ لَمْ‌ یَطْعَمْهُ‌ فَإِنَّهُ مِنِّی‌؛ هرکه از آن بخورد، او از من نیست» (بقره:249).[2]

گویند بازگشت بخیلان بُود به خاک حاشا که هیچ خاک پذیرد بخیل را [3]

[1]. تُحَفُ العُقول، ص450؛ بحارالانوار، ج75، ص345.

[2]. لطایف قرآنی، ص11.

[3]. صائب تبریزی، غزل شماره 715.