مهمانی

امام علی(ع): «الْبُخْلُ‌ بِالْمَوْجُودِ سُوءُ الظَّنِّ بِالْمَعْبُودِ؛ بخل به آنچه هست، بدگمانی به خداوند است».[1]

شخصی به خانه دوستش به مهمانی آمد. هر چه نشست، چیزی نیاوردند تا بخورد. بعد از چند لحظه برخاست و گفت: ما که رفتیم؛ برخیزید و لااقل برای خودتان چیزی بیاورید و میل کنید.[2]

احول گنجِ قارون، کایّام داد بر باد برغنچه باز گویید، تا زَر نگه ندارد

[1]. غُرَرالحِکم و دُرَرالکِلم، ص61؛ ‌عیون الحکم و المواعظ، ص18.

[2]. ریاض الحکایات، ص118.