روح در او دميده است اقدام نمايد، هرچند تحمّل اين خطر براى او حرجى باشد. امّا اگر خطر مرگ باشدظاهراً جايز است نسبت به سقط جنين اقدام نمايد و سقط جنين هم به هدف حفاظت از جان خودش باشد مخصوصاً در جايى كه نجات جنين از هلاكت تحت هيچ شرايطى امكان نداشته باشد، چه مادر اقدام به سقط جنين بكند يا نكند، در اين صورت بدون ترديد اقدام مادر به سقط جنين جايز است.

اگر پزشك مى‌داند كه چنان چه جنين را از شكم مادر بيرون نياورد هر دو خواهند مُرد بعيد نيست كه اقدام به سقط جنين براى نجات مادر از سوى پزشك جايز باشد، حتى اگر مادر در چنين حالتى هرگز به عمل سقط جنين رضايت ندهد، بعيد نيست كه اجبار مادر بر سقط جنين هم جايز باشد.

(مسأله 3601) اگر حيات جنين بعد از مرگ مادر ممكن باشد[1]، براى ديگرى مانند شوهر و پزشك دراين حالت جواز سقط جنين براى نجات مادر جايز نيست، اگر احراز نكند كه ملاك وجوب حفظ جان مادر مهم تر از ملاك حرمت قتل جنين است يا لا اقل احراز نكند كه ملاك هر دو مساوى است.

(مسأله 3602) در صورتى كه اندام جنين در شكم مادر شبيه اندام حيوان باشد و در هيچ يك از اعضاى عمده بدن شباهتى به انسان نداشته باشد جايز است به سقط جنين اقدام نمايد.

(مسأله 3603) اگر با ابزار علمى امروزى كشف شود كه جنين از نظر جسمى معيوب و از نظر خلقت مبتلا به آفت است سقط كردن او جايز نيست، حتى اگر از شهادت افراد شايسته وثوق و اطمينان حاصل شود كه جنين بعد از ولادت جز مدّت كوتاهى زنده نخواهد ماند.

اگر به سبب شهادت اهل خبره معلوم شود كه جنين بعد از ولادت معمولًا زنده مى‌ماند، و لكن ازنظر خلقت به گونه‌اى زشت است كه مورد نفرت واقع مى‌شود و زندگى با او غير قابل تحمّل مى‌گردد وباردارى هم براى زن حرجى باشد، با اين شرايط بازهم سقط كردن چنين جنينى خالى از اشكال نيست.

[1] - فرض اين در جايى است كه امر بين نجات مادر يا نجات جنين داير باشد، به اين معنى كه نجات هر دو ممكن نيست، اما با مرگ يكى مييتوان ديگرى را از مرگ نجات داد.