يا قلب يا فشار خون مبتلا باشد و باردارى منجر به بيشترشدن مرض گردد، ولو قابل تحمّل بوده و حرجى نباشد، لكن ضررش بيشتر از آن چيزى است كه طبيعت باردارى آن را مى‌طلبد، در اين صورت نيز زن مى‌تواند به سقط جنين اقدام نمايد، هرچند بهتر است كه احتياط كند و اقدام به سقط جنين نكند.

سوّم: جنين از نظر خلقت مبتلا به آفت و عيب باشد، و با ابزارهاى مطمئن امروزى به اين مطلب پى ببرد، و لكن مجرّد اين‌كه جنين از نظر خلقت دچار آفت باشد براى جواز سقط جنين كافى نيست.

چهارم: اگر جنين از زنا به وجود آمده باشد بعضى گفته اند كه سقط آن جايز است، اما اين سخن خالى از اشكال نبوده بلكه ممنوع است، مگر اين‌كه باقيماندن جنين در رحم زن بر او حرجى باشد. بنابراين اگر زن- به غير از مورد حرج- اقدام به سقط جنين نمايد ديه بر عهده او مى‌آيد و تنهاحرمت تكليفى ندارد. البته ديه به سبب اختلاف مراتب باردارى مختلف است كه شرح آن به زودى خواهد آمد.

(مسأله 3599) اگر زن شك داشته باشد كه باردار است يا خير و ريشه شك هم آشكار شدن نشانه‌هايى باشد كه غالباً نشان‌دهنده باردارى است، مثل عقب افتادن خون حيض از موعد مقرّر براى صاحب عادت وقتيه، يا غير آن از چيزهايى كه غالباً در ماه اوّل باردارى براى زن آشكار مى‌شود، در اين صورت ظاهراً زن حق ندارد از ابزار يا داروهايى كه موجب سقط جنين است استفاده نمايد، ولى اگر شك زن از اين جهت نباشد، بلكه مجرّد احتمال باشد بعيد نيست كه استفاده از ابزارها و داروهاى سقط جنين جايز باشد.

حكم سقط جنين بعد از دميده شدن روح‌

(مسأله 3600) اقدام به سقط جنين بعد از دميده شدن روح حرام است، اگرچه بقاى جنين در رحم زن بر او حرجى باشد. بنابراين حفظ نفس محترمى كه در معرض خطر قرار گرفته بر انسان واجب است ولو حفظ او بر انسان حرجى يا ضررى باشد و شرعاً براى او جايز نيست كه به واسطه جدايى يا سوزاندن يا سپردن در دست ظالم او را در معرض هلاكت و خطر قرار دهد.

اگر خطرى كه متوجه مادر است، كمتر از مرگ باشد براى او جايز نيست كه به سقط جنين كه‌