آن بيندازند و بميرند، حلال شدن آنها محل اشكال است.

ذبح‌

اركان ذبح سه چيز است:

1- ذابح (كشنده).

2- وسيله ذبح.

3- چگونگى ذبح.

1- ذابح‌

ذبح كننده حيوان بايد مسلمان باشد، بنابراين ذبيحه كافر، اگرچه كتابى باشد، حلال نيست امّا ايمان در او معتبر نمى‌باشد، بلكه مسلمان بودن كافى است. ذبيحه ناصبى وخوارج و بعضى اصناف غلات، حلال نمى‌باشد، امّا اگر اسم «اللَّه» تعالى را به هنگام ذبح ذكر كنند، حلال بودن آن بعيد نيست، اگرچه احتياط اجتناب از آن است. كسى كه سر حيوان را مى‌برد لازم نيست بالغ باشد پس اگر كودك به صورت صحيح ذبح كند، ذبيحه او حلال است، نيز مرد بودن ذابح معتبر نمى‌باشد، بنابراين اگر زن حيوانى را ذبح بكند جايز است. اگر ذبح كننده نابينا، ختنه نشده، خصى، جُنب، حايض، فاسق و ولد الزنا باشد، اشكالى ندارد. امّا ذبح مرد ديوانه در حال ديوانگى و كسى كه در حال خواب يا مستى مى‌باشد، صحيح نيست.

(مسأله 2900) براى كسى كه حيوان را سر مى‌برد اختيار داشتن معتبر نيست، بنابراين اگر كسى درحال اكراه ذبح كند ولى «بسم الله» يا «الله اكبر» بگويد ذبح او صحيح است، چه اكراهش به حق باشد يا به غيرحق. در ذابح معتبر نمى‌باشد كه اعتقاد به بسم الله گفتن داشته باشد، بنابراين اگر اهل كتاب هم «بسم الله» بگويند، بعيد نيست كه ذبيحه آنها حلال باشد، اگرچه احتياط ترك نشود.

2- وسيله ذبح‌

وسيله ذبح بايد از آهن باشد و تذكيه با غير آن صحيح نيست، چه از معادن باشد مانند مس، طلا و نقره يا غير آن. امّا اگر ذبح با آهن ممكن نباشد و خوف فوت ذبيحه نيز باشد، ذبح با هر