چيزى كه رگهاى چهارگانه را قطع كند، جايز است مانند سنگ و امثال آن بدون اين كه خصوصيتى لحاظ شود، ولى احتياط ترك نشود. همچنين ذبح با دندان وانگشت، در صورتى كه وسيله آهنى و غير آهنى پيدا نشود، جايز است، امّا احتياط سزاوار است. جايز بودن ذبح با داس ومانند آن- از چيزهايى كه با سختى رگها را قطع مى‌كند- در حال اختيار بعيد نيست، اگرچه احتياط آن است كه به حال ضرورت اكتفا شود.

بنا به شهادت اهل خبره، استيل آهن نيست، بلكه نوعى از فلزات است. لذا ذبح با آن جايزنمى باشد. ذبح با كاردى كه از مخلوط آهن واستيل ساخته شده، در صورتى جايز است كه نسبت استيل به آهن به اندازه‌اى كم باشد كه به آن ذبح با آهن صدق كند وگرنه جايز نيست و در فرض شك نيز ذبح با آن جايز نيست. سر بريدن حيوان با كارد آهنى كه تنها لايه‌اى نازك از استيل دارد، جايزاست.

3- چگونگى سربريدن‌

در ذبح، بريدن چهار عضو واجب است:

1- مرى كه مجراى غذاست.

2- حلقوم كه مجراى تنفس است و جاى آن بالاتر از مرى است.

3 و 4- دو رگ كه حلقوم ومرى را احاطه كرده اند.

شكافتن رگها بدون قطع كردن، يا اگر به بريدن حلقوم تنها اكتفا شود اشكال دارد بلكه در هر دو فرض عدم كفايت بعيد نمى‌باشد.

(مسأله 2901) ظاهر آن است كه قطع تمام اعضاى چهارگانه، در صورتى محقق مى‌شود كه «گره اى» كه در عرف «جوزه» ناميده مى‌شود، به طرف گردن برود، پس اگر چيزى از آن به طرف جسد برود، قطع تمام اعضا محقق نمى‌شود. بنابراين بريدن اعضاى چهارگانه وقتى واقع مى‌شود كه از زير برآمدگى گلو ببرند.

(مسأله 2902) در سر بريدن حيوان قصد ذبح، معتبر است، لذا اگر كارد از دست كسى روى اعضاى چهارگانه بيفتد وآنها را قطع كند، حيوان حلال نمى‌شود، اگرچه در حين اصابت كارد به اعضا «بسم الله» بگويد. هم چنين اگر با حركت دادن كارد بر محل ذبح، به قصد قطع كردن چيز