يقين مى‌كند عادت شده و بار ديگر پاك شده است. امّا اگر در پاكى‌اى كه نزديكى نكرده از او غايب شود، تا زمانى كه در آن حال قرار دارد، طلاق دادن او جايز است.

3- طلاق در پاكى‌اى كه نزديكى كرده، واقع نشود، اگر در اين حال طلاق دهد، باطل است، مگر اين‌كه زوجه صغيره، يائسه يا حامله باشد يا زوج غايب باشد و نداند كه زوجه در ايام عادت است يا نه، در اين صورت طلاق دادن او در هر حال صحيح است، چنان كه گذشت.

(مسأله 2716) هرگاه زوجه خبر دهد كه پاك است و زوج يا وكيل او زن را طلاق دهد، بعد بگويد درحال طلاق حايض بوده، مادامى كه بينه اقامه نكرده و خلاف خبر اولش ثابت نشده، ادعايش قابل قبول نيست.

(مسأله 2717) اگر كسى در حال حيض- به عمد يا خطا- با زوجه‌اش نزديكى كند وبعد از پاك شدن او را طلاق دهد، صحت طلاق از اشكال خالى نيست و احتياط واجب آن است كه در پاكى ديگرى كه در آن نزديكى نكرده طلاق را تجديد نمايد.

(مسأله 2718) اگر زن مسترابه باشد، يعنى حيض نشود- با اين‌كه در سنّ كسى است كه حيض مى‌بيند- طلاقش در حال پاكى‌اى كه با او نزديكى كرده، جايز است، به شرطى كه مدت سه ماه از او دورى گزيده باشد.

(مسأله 2719) اگر زن‌هاى متعدد دارد، در طلاق بايد زن مطلّقه را تعيين كند و اگر يك زن دارد و بگويد: «زوجتى طالق» صحيح است. اما اگر دو يا چند زن داشته باشد و بگويد «زوجتى طالق» چنان‌چه زن معيّنى را قصد كرده، صحيح است وتفسيرش قبول مى‌شود، ولى اگر غير معيّنه را قصد كرده باشد، طلاق باطل است.

(مسأله 2720) وكيل گرفتن در طلاق، از حاضر و غايب براى حاضر و غايب جايز است.

صيغه‌

صيغه آن است كه طلاق به وسيله آن واقع مى‌شود؛ مانند: «انت طالق» و «هى طالق» يا «فلانة طالق»، ولى با الفاظ «طلّقت فلانة» يا «طلّقتكِ» يا «انتِ مطلّقة» يا «فلانه مطلّقة» يا «انتِ علىّ حرام» يا «بريئة» و مانند آنها طلاق واقع نمى‌شود.

(مسأله 2721) كسى كه توانايى بر سخن گفتن دارد، نمى‌تواند با نوشتن و اشاره طلاق دهد.