گرفتن جايزنيست.

(مسأله 138) آشاميدن و وضوگرفتن از آب نهرهاى بزرگ وكوچك وچشمه هائى كه مالك داردومردم معمولًا از آنها استفاده مى‌كنند، جايز است ومالك حق ندارد مردم را منع كند. نيز درزمينهايى كه علامت ونشانه‌اى براى محدودكردن آن نگذاشته اند و زمينهاى بسيار وسيع، مكلف بدون اجازه مالك مى‌تواند در آن استراحت كند، بخوابد و وضو بگيرد.

(مسأله 139) وضوگرفتن از حوض مسجد يا مدرسه‌اى كه كيفيت وقف آن را نمى‌داند كه آيا فقط براى نمازگزاران وساكنان آن وقف شده است يا براى استفاده عموم مردم، جايز مى‌باشد امّا اگر بداند كه آب آن فقط وقف ساكنان يا نمازگزاران آن است، در اين صورت وضوگرفتن غير نمازگزار وغير ساكنان صحيح نمى‌باشد.

(مسأله 140) اگر بداند حوض مسجد وقف نمازگزاران آنجا است، چنان‌چه در آنجا وضوبگيرد تا در جاى ديگر نماز بخواند يا در آغاز قصد داشته تا در آنجا نماز بخواند اما بعداز وضو ازقصدش منصرف گردد يا بعد معلوم شود كه نمى‌تواند در آنجا نماز بخواند وضوى او باطل است همچنين اگر غافل بود يا عقيده داشت كه چنين شرطى نيست، يا مطئمن بود كه مى‌تواند در آنجانماز بخواند اما بعداً نتوانست ظاهراً وضوى او در همه اين حالات باطل است.

(مسأله 141) وضوگرفتن در مكان غصبى كه از روى غفلت وبدون اختيار وارد آن شده ونتواندخارج شود صحيح است اما اگر بتواند خارج شود واجب است فوراً خارج گردد و در اين صورت اگر در حال خروج وبدون توقف وضو بگيرد، وضويش صحيح است به شرطى كه گرفتن وضو موجب درنگ منافى خروج فورى نگردد و اگر عصياناً وارد شود و هنگام خارج شدن وضو بگيرد، وضويش باطل است مگر اين‌كه توبه كند.

چهارم: نيت يعنى براى انجام دادن فرمان خداوند وضو بگيرد چه انگيزه او دوستى با خدا چه طلب ثواب وچه ترس از جهنم باشد. نيت بايد خالص باشد و ريا وضو را باطل مى‌كند، اما اگر امورى مثل تميز شدن، خنك شدن ومانند آن ضميمه نيت خالص شود بطورى كه محرك اصلى براى وضوگرفتن اطاعت خدا باشد، وضو صحيح است والّا باطل است.

عُجب- خوش آمدن از خود ومنت بر خدا- اگرچه حرام است وثواب را از بين مى‌برد، ولى ظاهراً به نيت ضرر نمى‌زند و وضو را باطل نمى‌كند، اگرچه موجب عدم ثواب مى‌شود. بنابراين‌