شستنش اگر چه در اثناى وضو باشد ضررى به وضو نمى‌رساند.

(مسأله 133) وضوگرفتن با ظرف طلا يا نقره چه ظرف ديگرى باشد يا نباشد وچه از آن آب بردارديا از آن آب بريزد صحيح است و اگر در آن دو، وضوى ارتماسى نيز بگيرد، بنابراقوى صحيح است.

سوم: آن‌كه استعمال آب براى او به خاطر بيمارى يا تشنگى مانعى نداشته باشد. مراد از تشنگى اين است كه اگر با آب وضو بگيرد خود او يا نفس محترم ديگرى تشنه بماند، البته اگر مانع از استعمال آب ترس از تشنگى بر غير باشد و مخالفت كرده وضو بگيرد، وضويش مطلقاً صحيح است و اگر مانع از استعمال آب تشنگى يا به خطر افتادن سلامتى خود شخص باشد و در عين حال وضو بگيرد، وضوى او در صورتى صحيح است كه ضرر بسيار بزرگ وحرامى وارد نيايد وگرنه وضوى او باطل است.

(مسأله 134) اگردر حالى كه وقت براى وضو تنگ است، وضوبگيرد چنان‌چه به نيت همين نمازى كه وقتش تنگ شده وضو بگيرد و در حاليكه مى‌داند وظيفه او شرعاً تيمم است نه وضو، دراين صورت وضوى او باطل است، ولى اگر براى همين نمازى كه وقتش تنگ شده باجهل به وجوب تيمم يا به نيت استحباب نفسى وضو يا به هدف ديگرى وضو بگيرد، وضوى او صحيح است.

(مسأله 135) چنان‌چه مانعى در اعضاى وضو باشد، يا با آب مضاف يا آب نجس وضو بگيرد، عمداًباشد يا نسياناً، از روى علم باشد يا جهل، در هر صورت وضو باطل است. همچنين اگر با آب غصبى وضو بگيرد، حتى اگر جاهل به غصبى بودن آب باشد وضو باطل است، ولى اگر اعتقاد به غصبى نبودن آب داشته باشد يا غصبى بودن آب را فراموش كرده باشد، در صورتى كه خودش غاصب نبوده باشدوضويش صحيح است.

(مسأله 136) اگر شخص غير غاصب غصبى بودن آب را فراموش كند و در ميان وضو يادش بيايد كه آب غصبى است، آنچه را كه انجام داده صحيح است وبايد براى شستن ساير اعضا، آب مباح تهيه نمايد و اگر قبل از مسح متوجه غصبى بودن آب گردد، مسح كردن با همان رطوبت اشكال ندارد، ولى بنابراحتياط مستحب وضو را اعاده نمايد.

(مسأله 137) وضوگرفتن با آبى كه متعلق به ديگران است با اجازه صاحبان آن يا با وجود علائمى كه دلالت بر رضايت مالكان كند جايز است، ولى اگر در رضايت مالك شك كند، وضو