وضوكه عبادت است بايد داراى نيت قربت ونيت اخلاص ونيت عبادتى كه وضو را از ساير عبادات مشخص مى‌كند باشد. واين نيّت‌ها بايد با اولين جزء وضو تا آخر همراه باشد و اگر در بين وضو از آن غافل شود ولى در اعماق وجود او باشد به نحوى كه اگر از او سؤال شود متوجه گردد، كافى است.

(مسأله 142) نيت وجوب واستحباب ورفع حدث در وضو لازم نيست و اگر از روى جهل يافراموشى در جايى كه بايد نيت وجوب كند نيت استحباب نمايد وبرعكس وضو صحيح است نيز چنان‌چه به جاى نيت تجديد وضو نيت رفع حدث كند وبرعكس، وضو صحيح است.

(مسأله 143) يك وضو براى انجام چندكارى كه وضو لازم دارند كافى است. همچنين اگرچندغسل بر كسى واجب باشد يك غسل به نيت همه كفايت مى‌كند و چنان‌چه فقط غسل جنابت يا يكى ديگر از غسلها غير غسل جنابت را قصد كند كفايت مى‌كند اما قصد مافى الذمه، بعيد نيست كه صحيح باشد، ولى بنابراحتياط همه يايكى را عينا ذكر نمايد.

پنجم: شستن ومسح اعضا را در حال اختيار خود وضو گيرنده انجام دهد، اما اگر درحال اضطرار فرد ديگرى افعال وضورا براى اوانجام دهد مانعى ندارد، ولى بايد خودش نيت بكند.

ششم: موالات، يعنى كارهاى وضو را پشت سرهم انجام دهد و اگر فاصله بين اعضاى وضوطورى باشد كه عرف بگويد عمل واحد (وضو) را به صورت اجزاء جدا از هم انجام داده است، وضوباطل است.

(مسأله 144) بعيد نيست كه انسان بتواند از رطوبت ريشى كه از حد صورت خارج است براى مسح استفاده كند.

هفتم: اعضاى وضو را به ترتيبى كه بيان شده به جاى آورد، بنابراين اگر سهواً يا عمداً ترتيب رامراعات نكرد، چنان‌چه موالات فوت نشده باشد، بايد از آن عضوى كه ترتيب بهم خورده، وضو را اعاده كند، مگر اين‌كه هيچ‌كدام راطبق امر شرعى خداوند بجا نياورده باشد كه در اين صورت بايد آن را اعاده كند.

احكام وضو

(مسأله 145) كسى كه يقين دارد حدثى از او سر زده است وشك كند كه وضو گرفته يا نه،