اگر از خودمطمئن نباشد كه چنان‌چه آن كارها را انجام دهد منى بيرون نمى‌آيد اگرچه قصد بيرون آمدن منى را نداشته باشد، چنان‌چه منى خارج شود روزه‌اش باطل مى‌شود و قضا و كفاره دارد.

بله، اگر بدون قصد بيرون آمدن منى بازى و شوخى و مانند آن را انجام دهد و از خود مطمئن باشد كه منى خارج نمى‌شود، اما اتفاقاً منى خارج شود قضا واجب است ولى كفاره ندارد و احتياط واجب آن است كه روزه را به اميد تقرب به خداوند بگيرد، سپس قضاكند.

اگر روزه دار عمل جماع را تصوّر نمايد يا عكس و صورت زنى را در ذهن خودمجسم كند و بدون آن‌كه كارى انجام دهد- ولى قصد بيرون آوردن منى را داشته باشد- منى بيرون آيد، بنابر احتياط واجب بايد آن روزه را به اميد قبولى بگيرد، سپس قضا نمايد.

8- اماله كردن با مايعات‌

اماله كردن با چيز روان در مخرج متعارف روزه را باطل مى‌كند، ولى اگر جامد باشد مانعى ندارد.

(مسأله 1023) آنچه كه از غير راه دهان وارد بدن مى‌شود، روزه را باطل نمى‌كند، پس اگر دارو را ازراه زخم باز وارد نمايد يا آمپول تزريق كنند، اگرچه براى تغذيه باشد مانعى ندارد، ولى اگر فرض شودراهى براى رساندن غذا به معده از غير راه دهان ايجاد كنند، يا از راه بينى به واسطه استنشاق تغذيه شود، در هر دو صورت خوردن صدق و روزه را باطل مى‌كند.

(مسأله 1024) فروبردن اخلاط سينه بنابراحتياط جايز نيست، ولى فروبردن اخلاط سر اگرچه به فضاى دهان برسد مانعى ندارد، اگرچه احتياط مستحبى ترك آن است، اما آنچه كه به فضاى دهان نرسد، فروبردن آن اشكال ندارد.

(مسأله 1025) فروبردن آب دهان اگرچه زياد و با اختيار باشد، مانعى ندارد، مانند آن‌كه ياد ترشى نمايد.

9- قى كردن‌

قى كردن عمدى روزه را باطل مى‌كند، ولى اگر علاج بيمار بر آن متوقف شود اشكالى ندارد اگرچه روزه را باطل مى‌كند، اما قى كردن سهوى و به طور اتفاقى، ضررى به روزه نمى‌رساند.

(مسأله 1026) اگر با آروغ زدن چيزى خارج شود وبدون اختيار فرو رود اشكالى ندارد، ولى‌