واجبات نماز

وآن يازده چيز است: نيت، قيام يعنى ايستادن، تكبيرهً الاحرام يعنى «اللَّه اكبر» گفتن در اول نماز، قرائت، ذكر، ركوع، سجود، تشهد، سلام، ترتيب، وموالات يعنى پى درپى بودن اجزاى نماز.

و اركان نماز- كه با كم شدن عمداً و سهواً آنها نماز باطل مى‌شود- چهار چيز است: نيت، تكبيرهً الاحرام، ركوع، وسجود. ولى قيام متصل به ركوع ركن مستقلى نيست بلكه از اجزاى تشكيل دهنده ركوع است، و قيام در حال تكبيرهً الاحرام شرط تكبيرهً الاحرام است نه ركن مقابل آن. به غير مواردچهارگانه، بقيه اجزاى نماز غير ركنى هستند كه اگر اشتباهاً ترك شوند نماز باطل نمى‌شود و در بطلان نماز به زيادى آنها تفصيلى است كه خواهد آمد.

نيت‌

نيت در هر نمازى واجب است وداراى سه جزء مى‌باشد:

اول: قصد قربت، يعنى كار را براى خداوند انجام دهد چه از ترس عذاب يا رغبت در ثواب باشدوچه بخاطر دوستى وايمان به خدا كه شايسته عبادت است. لازم نيست نيت به زبان آورده شود يامفصلًا در ذهن خطور كند، همچنين نيت وجوب يا استحباب وتمييز بين واجبات واجزاى آن نيزلازم نيست و اين به خلاف واجب توصلى يعنى واجب غير عبادى مثل ازاله نجاست از بدن و لباس است كه اگر آن را به انگيزه خاصى شخصى انجام دهد عقاب را از خود دفع كرده ولى ثوابى نصيبش نمى شود و اگر به انگيزه الهى انجام دهد ثواب به او مى‌دهند و اگر با دو انگيزه الهى وانگيزه شخصى آن كار را انجام دهد بطورى كه اگر انگيزه شخصى نبود باز آن را به انگيزه الهى انجام مى‌داد، از استحقاق عقاب رهايى پيدا كرده و به لطف خداوند مستحق ثواب مى‌گردد.

دوم: قصد اخلاص، يعنى ريا نكردن، زيرا ريا در هر عمل عبادى در ابتداء يا در اثناء، واجب يامستحب، حرام ومبطل آن عبادت است. مقصود از ريا اين است كه عمل را براى رضايت و خوشايند مردم و پسند آنان انجام دهد. بنابراين هر عبادتى كه به انگيزه مدح و ثناى مردم انجام شود باطل وحرام است.

امّا اگر نمازگزار نماز و واجبات آن را براى خدا انجام دهد، ولى در مستحباتى كه در ضمن نمازهست ريا كند چنان‌چه آن مستحب مستقل باشد- مثل قنوت- نماز را باطل نمى‌كند ولى آن‌