حكم كسى كه اذان و اقامه را ترك نموده است‌

كسى كه تكبيرهً الاحرام نماز را گفته باشد و عمداً اذان و اقامه يا يكى از آن دو را نگفته باشد، مى‌تواند نماز را قطع كند و آن را با اذان و اقامه از سر بگيرد، اما احتياط مستحب در آن است كه نماز راقطع نكند، ولى اگر از روى فراموشى اذان واقامه را ترك كرده باشد، مستحب است تا وقتى كه ركوع نكرده براى درك اذان واقامه، نماز را قطع نمايد. همچنين اگر اقامه را به تنهايى فراموش كند تا وقتى كه حمد را نخوانده است، مستحب است نماز را قطع كند وآنرا با اقامه بجاى آورد و جايز است براى تدارك هر دو يا فقط اقامه اگرچه ركوع نموده باشد، نماز را قطع نمايد.

يادآورى:

خداى متعال درقرآن فرموده: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ هُمْ فِي صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ‌» يعنى بدرستى مؤمنانى كه در نمازشان خشوع دارند، رستگار شده اند.

وپيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وائمه اطهار عليهم السلام چنان كه در اخبار فراوان آمده است فرموده اند: «آن مقدار از نمازبنده قبول مى‌شود كه با تمام وجود رو به سوى خدا آورده باشد، بنابراين كسى كه رو به نماز مى‌آورد بايدبا كسالت يا خواب آلود يا در فكر خود غوطه ور نباشد، بلكه دل به پروردگار دهد وخود را به امور دنيامشغول ننمايد، زيرا نماز وارد شدن بر خداوند است پس سزاوار است در حال نماز مثل بنده ذليلى كه راغب وراهب، ترسيده ولى اميدوار ومسكينى متضرع باشد، نمازى بخواند كه گويا نماز آخر عمر اوست وديگر به آن بر نمى‌گردد».

هنگامى كه امام زين العابدين عليه السلام به نماز مى‌ايستاد مثل يك شاخه درخت ثابت بود كه از او مگر آن مقدار كه باد حركت مى‌داد حركت نمى‌كرد، و هر وقت امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام به نمازمى ايستادند رنگ چهره آنان تغيير مى‌كرد و سرخ وزرد مى‌شد گويا با كسى مناجات مى‌كنند كه او رامى بينند.

سزاوار است كه انسان وقتى مى‌گويد: «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ‌» راستگو باشد وبنده هوى وهوس نباشد و از غير خداوند متعال كمك نخواهد و سزاوار است هرگاه بنده بخواهد نماز يا عمل خيرى ديگرى را انجام دهد استغفار كند و از كارهايى كه در محضر خداوند كوتاهى كرده پشيمان شودتا از جمله پرهيزگارانى كه خداوند در حق آنان فرموده: «إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ‌» به حساب آيد.