احكام نجاسات‌

(مسأله 411) در صحت نماز واجب ومستحب واجزاى فراموش شده آن پاكى بدن، مو، ناخن ولباس نمازگزار شرط است. بنابر احتياط پاك بودن بدن و لباس در طواف واجب و مستحب، حكم نمازرا دارد.

(مسأله 412) روانداز نمازگزارى كه با ايماء واشاره نماز مى‌خواند، چنان‌چه بگويند در آن رواندازنماز مى‌خواند، بايد پاك باشد.

(مسأله 413) در صحت نماز تنها طهارت سجده گاه پيشانى (محلّ كه پيشانى روى آن قرار مى‌گيرد) شرط است و در مواضع ديگر سجده گاه احتياط مستحب اين است كه پاك باشد.

(مسأله 414) هر يك از اطراف شبهه محصوره حكم نجس را دارد؛ بنابراين، پوشيدن آنها در نماز وسجده كردن بر آنها جايز نيست، ولى پوشيدن هريك از اطرف شبهه غير محصوره در نماز و سجده كردن بر آنها اشكال ندارد.

(مسأله 415) اگر مكلف نداند كه نمازخواندن با لباس نجس يا بدن، يا سجده گاه پيشانى نجس صحيح نيست و با همين وضعيت نماز بخواند حكم آن چند صورت پيدا مى‌كند: اگر مكلف جاهل مركب‌[1] است ولو در اين جهل خود مقصّر باشد نمازش صحيح است. اگر جاهل بسيط[2] است، و در اين جهل خود، معذور باشد، مانند اين كه از حكم مسأله تفحّص بكند و به جاى نرسد، در اين فرض نيزنمازش صحيح است، چنان‌چه مكلف جاهل، معذور نباشد، مثل اين كه مانعيت مانع، يا جزئيت جزء ياشرطيت شرط را نمى‌داند و پيش از تفحص از حكم آن ها، نماز بخواند، نماز باطل است و بايد اعاده كند. بنابراين شخصى كه مى‌داند لباسش خونى است لكن نمى‌داند كه خون نجس است يا نجس بودن خون و حكم مسأله را مى‌داند، لكن مانعيت آن را نمى‌داند- يعنى شك دارد كه نماز با لباس خونى كه نجس است، درست است يا نيست- چنان‌چه اين شخص با لباس خونى نماز بخواند و جاهل مقصّر باشد نمازش باطل است و اگر جاهل مقصّر نباشد، نمازش صحيح است.

[1] - جهل مركب آن است: نمييداند كه حكم مسأله را نمييداند.

[2] - جهل بسيط: يعنى مييداند كه اين حكم را نمييداند.