جواب اين است كه:

اولًا- قمار در لغت و عرف از «مقامره» گرفته شده كه عبارت است از شرطبندى در بازى با يكى از آلات قمار.

بازى با ابزار مخصوص قمار و ورق خاص نيز قمار و شرعاً حرام است، هر چند همراه با شرطبندى نباشد. اين در حالى است كه اگر بازى با شرطبندى باشد، عرفاً قمار محسوب مى‌شود، اگرچه با آلات مخصوص قمار نباشد.

بر اين اساس، عرفاً بر هر بازى كه در آن شرط شود كه برنده از بازنده چيزى بگيرد، چه بازى با ورق باشد و چه با غير آن، قمار اطلاق مى‌شود. روشن است كه بر اين معامله كه هر يك از دو طرف معامله يا سود مى‌برد يا زيان مى‌كند، قمار صدق نمى‌كند و نهايت چيزى كه درباره آن مى‌توان گفت، اين است كه اين معامله، معامله سفيهانه و غير عقلايى است؛ نه اين‌كه قمار باشد يا از نظر شرعى حرام باشد.

به عبارت ديگر، آن چيزى كه اسلام آن را حرام دانسته و آن را در آيات و روايات و نيز روح اين عمل را از شريعت جدا نموده است، قمارى است كه در عرف معنا يافته و شريعت به شكل مجزا، مفهومى را براى آن در نظر نگرفته است. هم‌چنين فرض بر اين است كه در عرف، هيچ معامله‌اى بر قمار صدق نمى‌كند، هر چند فرض شود كه در آن، يكى از دو طرف معامله سود ببرد و ديگرى زيان كند؛ زيرا آن‌چه در قمار عرفاً منظور شده، غلبه و شرط است و هيچ يك از اين دو در معاملات وجود ندارد.