بدين ترتيب انسان عابد جايگاهش و نوع
نگاهش نسبت به دنيا و آنچه كه در آن است متفاوت مىگردد او ديگر در اين عالم هيچ
چيز را بالاتر و گواراتر از عبادت نخواهد ديد. او از تمام معانى عبادت الگو بردارى
نموده و آن را در عمل خويش مجسم مىسازد.
آدمى هرگاه در قلب و جانش هيچ چشم داشتى به نتايج ظاهرى رفتار خود
نداشت و از اين امور دست شست و با چشم ملكوتى به انتظار جزاى حقيقى اعمال خويش بود
ديگر در نفسش هيچ گونه طمعى به دنيا و هواهاى دنيوى نخواهد داشت و ديگر بر سر مال
و جاه و مقام به نزاع با ديگران بر نخواهد خاست بلكه تمام تلاش خود را به كار
مىبندد تا فرامين الهى بر روى زمين بيش از پيش جارى گردد و خود را نسبت به تمام
تكاليف الهى ملتزم مىداند كه در نتيجه چنين انسانى نسبت به نتايج جهد و كوشش خود
نيز بىتوقع مىگردد تا اين كه به هدف و غايت اصلى خود كه همان عبادت رب العالمين
است نائل گردد.
آرى اين چنين نوع نگاه انسان عابد تغيير مىنمايد. او ديگر براى
رسيدن به نتيجهها و غايات به اندازه اداى تكاليف، سعى و تلاش نمىكند چرا كه هر
گاه به رضايت و خشنودى