خدا از انجام تكاليفش مى‌انديشد. به روشنى چشم و اطمينان نفس و ضمير خود نائل گرديده است. «رَضِىَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ:[1] خدا از آنها راضى و آنها از خدا خشنودند».

اين است معناى واقعى عبادت و اين است همان عطاياى جاودان كه همان رضايت خداوند است.

[1]- سوره مائده، آيه 119.