نيست به حّد مشرق يا مغرب برسد؛ اگرچه أحوط است.

101- هرگاه شخص بداند كه بول در مجرى مانده و با استبراء خارج مى‌شود، احتياط اكيد آن است كه رو به قبله يا پشت به آن استبراء نكند.

102- مراعات جهت قبله براى مسلوس و مبطون- يعنى كسانى كه بى‌اختيار از آنها بول و غائط خارج مى‌شود- لازم نيست؛ هرچند در صورت امكان رعايت جهت قبله بهتر است.

103- اگر شخص عاقل بالغى كه عالم به حكم و موضوع است‌[1] جهت قبله را مراعات نكند، بر ديگرى واجب است او را نهى از منكر نمايد؛ و اگر تنها جاهل به حكم باشد نيز بايد او را ارشاد كند؛ ولى اگر جاهل به موضوع باشد جلوگيرى از او واجب نيست.

104- اگر شخصى جهت قبله را از ديگرى سؤال كند، جواب دادن بر او واجب نيست؛ ولى اگر بخواهد جواب بدهد، نبايد خلاف واقع را بيان كند.

105- اگر جهت قبله بر كسى مشتبه شود، و با جستجو علم يا ظنّ به آن پيدا نكند، بين چهار جهت- شمال، جنوب، مشرق، مغرب- مخيّر است؛ و اگر جهتى را اختيار كرد، استمرار بر آن لازم نيست؛ لكن در دفعات متعدّده نمى‌تواند به هر چهار سمت تخلّى كند، زيرا در اين صورت علم اجمالى پيدا مى‌شود كه رو به قبله تخلّى كرده است.

مكانهايى كه تخلّى در آنها حرام است:

106- تخلىّ در پنج مكان حرام است:

اول: در كوچه‌هاى بن بست، در صورتى كه صاحبانشان اجازه نداده باشند.

دوم: در ملك كسى كه اجازه تخلّى در آن نداده است.

سوم: در جايى كه براى عدّه مخصوصى وقف شده است، مثل بعضى از مدرسه‌ها.

چهارم: روى قبر مؤمنين، در صورتى كه بى احترامى به آنان باشد.

[1] - مراد از موضوع سمت قبله است، و مراد از حكم حرمت تخلّى رو به قبله و پشت به آن مى‌باشد.