1384- هرگاه امام در شماره ركعات نماز شك كند، و مأمومين او در يقين يا گمان مختلف باشند- يعنى بعضى از آنها به طرفى يقين يا گمان داشته باشند و بعضى ديگر به طرف ديگر- نبايد به هيچكدام از آنها رجوع نمايد؛ مگر در صورتى كه از رجوع به فرقه‌اى از آنها گمان پيدا كند، كه در اين صورت بايد به گمان خود عمل نمايد.

1385- اگر امام و مأمومين در شماره ركعات نماز شك كنند، و شك همه آنها متحد باشد- مثل اينكه همه بين سه و چهار شك كنند- بايد همه به مقتضاى شك عمل نمايند؛ و اگر شك امام با شك مأمومين مختلف باشد، و قدر مشترك هم بين شكهايشان نباشد- مثل اينكه امام بين دو و سه شك كند و مأمومين بين چهار و پنج- باز هم بايد هر كدام به مقتضاى شك خود عمل كند؛ اما اگر بين شكهايشان قدر مشترك باشد- مثل آنكه امام بين دو و سه شك كند و مأمومين بين سه و چهار- در اين صورت بايد هر دو به قدر مشترك- كه در اين مثال سه است- بنا بگذارند، زيرا كسى كه بين دو و سه شك كرده است يقين دارد كه چهار نيست، و كسى كه بين سه و چهار شك كرده است يقين دارد كه دو نيست، پس سه قدر مشترك بين هر دو شك مى‌شود، و با بنا گذاشتن بر آن صادق است كه شك كننده به متيقن رجوع كرده است.

1386- هرگاه شك امام با شك مأمومين مختلف باشد، و شك بعضى از مأمومين نيز با شك بعضى ديگر مختلف باشد، و بين شك امام و بعضى از مأمومين قدر مشترك باشد، ظاهر آن است كه امام و اين مأمومين به قدر مشترك رجوع كنند، و مأمومين ديگر كه با امام قدر مشترك ندارند به امام رجوع نمايند.

هفتم- شك در شماره ركعتهاى نماز مستحبى:

1387- اگر نمازگزار در شماره ركعتهاى نماز مستحبى شك كند، چنانچه طرف بيشتر شك او نماز را باطل مى‌كند، بايد بنا را بر كمتر بگذارد، مثلًا اگر در نافله صبح شك كند كه دو ركعت خوانده است يا سه ركعت، بايد بنا بگذارد كه دو ركعت خوانده است؛ و اگر طرف بيشتر شك نماز را باطل نمى‌كند- مثلًا شك كند كه دو ركعت خوانده است يا يك ركعت- به هر طرف از شك كه عمل كند نمازش صحيح است.

1388- اگر نمازگزار در يكى از كارهاى نماز نافله شك كند، خواه ركن باشد يا غير ركن، چنانچه محل آن نگذشته است بايد آن را بجا آورد؛ و اگر محل آن گذشته‌