نوع اول- سجود نماز:

1112- نمازگزار بايد در هر ركعت از نمازهاى واجب و مستحب خود بعد از ركوع دو سجده بجا آورد، يعنى پيشانى و كف دو دست و سر دو زانو و سر انگشت بزرگ دو پاى خود را تعبّداً به قصد تعظيم بر زمين بگذارد؛ و اقوى كفايت مقدارى است كه سجود بر آن صدق كند؛ و أحوط آن است كه سنگينى بدن را روى هفت عضو مذكور بيندازد؛ و لازم نيست سنگينى بدن را به طور مساوى روى هفت عضو مذكور قرار دهد، يا اعضاء ديگر مثل ذراع و باقى انگشتان پا را بر زمين بگذارد.

واجبات مربوط به سجود نماز:

واجبات راجع به سجود نماز عبارتند از:

اول: انجام دادن دو سجده پى در پى در يك ركعت، زيرا دو سجده روى هم يك ركن هستند، و اگر كسى در يك ركعت از نماز واجب هر دو سجده را از روى عمد يا فراموشى ترك كند يا دو سجده ديگر به آنها اضافه نمايد، نمازش باطل مى‌شود.

1113- اگر نمازگزار از روى عمد يا سهو پيشانى را بر زمين نگذارد، سجده محقق نمى‌شود، هرچند شش عضو ديگر را بر زمين بگذارد؛ ولى اگر پيشانى را بر زمين بگذارد و سهواً شش عضو ديگر يا بعضى از آنها را بر زمين نگذارد يا سهواً ذكر سجود را نگويد، سجده‌اش صحيح است، پس حكم كم و زياد شدن دو سجده كه موجب بطلان نماز مى‌شود مترتب بر گذاردن خصوص پيشانى بر زمين است نه شش عضو ديگر.

دوم: گذاشتن پيشانى بر زمين، و حدّ پيشانى از جهت طول از محل روييدن موى سر تا ابروها و بالاى بينى است، و از جهت عرض مابين دو جبين مى‌باشد.

1114- واجب نيست در سجده تمام پيشانى بر زمين گذاشته شود، بلكه گذاشتن مقدارى از آن به گونه‌اى كه عرفاً سجده صدق كند كافى است، و حدّ اقلّ آن به اندازه يك درهم- تقريباً به اندازه بند سر انگشت سبابه- مى‌باشد؛ و أحوط آن است كه از اين مقدار كمتر نباشد؛ و لازم نيست اين مقدار مجتمع باشد، بلكه اگر اين مقدار از پيشانى به طور متفرق بر زمين گذارده شود، با فرض صدق سجده كفايت مى‌كند، پس سجده بر تسبيحى كه از گِل نپخته درست شده باشد در صورتى كه مجموع آنچه از پيشانى كه بر دانه‌هاى آن تسبيح قرار مى‌گيرد به قدر درهم باشد صحيح است.