ركوع مى‌تواند با تكيه بر چيزى بايستد، واجب است براى اين قيام راست بايستد؛ و اگر به هيچ وجه نمى‌تواند راست بايستد، چنانچه مى‌تواند بيش از آن مقدار كه خميده است براى ركوع خم شود، بايد هر مقدار كه مى‌تواند خم شود؛ و اگر از اين هم ناتوان است، يا خميدگى او به حدّى است كه اگر بيشتر خم شود از حالت ركوع خارج مى‌گردد، چنانچه بتواند بايد براى ركوع با سر اشاره نمايد؛ و اگر اين را هم نمى‌تواند، بايد چشمهاى خود را به قصد ركوع ببندد، و بعد از گفتن ذكر ركوع به قصد قيام آنها را باز كند؛ و اگر اين هم در توانش نيست، بايد در دل خود قصد ركوع كند و ذكر ركوع را بگويد.

1109- اگر نمازگزار به قصد ركوع خم شود، و در اثناء آن از ركوع غفلت كند و براى سجده سرازير شود، پس اگر فراموشى پيش از رسيدن به حدّ ركوع بر او عارض شده باشد، بايد به قيام برگردد و از قيام به ركوع برود، و برگشتن به آن حدّى كه دچار فراموشى شده بود كافى نيست؛ امّا اگر فراموشى پس از رسيدن به حدّ ركوع بر او عارض شده باشد، و پيش از خارج شدن از حدّ ركوع متوجه شود، بايد همان را ركوع نماز خود قرار دهد، و در حال طمأنينه و آرامش بدن ذكر ركوع را بگويد؛ ولى اگر پس از خروج از حدّ ركوع متوجه شود، چنانچه كمى در ركوع مكث كرده باشد، بايد همان را ركوع حساب كند؛ و اگر اصلًا مكث نكرده است، بايد به قيام برگردد و از قيام به ركوع برود.

1110- اگر كسى بعد از قرائت يا قنوت يا تسبيحات اربعه در حالى كه ايستاده است شك كند كه ركوع را بجا آورده يا نه، واجب است ركوع را بجا آورد؛ و اگر در حال ركوع شك كند كه ذكر واجب ركوع را گفته است يا نه، واجب است ذكر واجب ركوع را بگويد.

1111- اگر نمازگزار در حال سجود شك كند كه ركوع كرده است يا نه، يا بعد از سر برداشتن از ركوع شك كند كه ذكر آن را گفته است يا نه، يا بعد از گفتن ذكر واجب شك كند كه آن را صحيح گفته است يا نه، نبايد به شك خود اعتناء نمايد.

هفتم- سجود:

سجود به معناى گذاشتن پيشانى بر زمين به قصد تعبّد پنج نوع مى‌باشد: