سوم: نمازگزار بعد از تمام شدن ذكر سجده اول بايد بنشيند، و پس از آرام گرفتن بدنش دوباره به سجده برود.

چهارم: محل قرار گرفتن پيشانى نمازگزار نبايد بيش از چهار انگشت بسته از محل قرار گرفتن سر انگشتان پاى او بلندتر يا پست‌تر باشد؛ و بنابر اقوى رعايت اين مقدار در سائر اعضاء سجده لازم نيست، پس اگر محل قرار گرفتن سائر اعضاء سجده- كف دو دست و سر دو زانو- از محل قرار گرفتن پيشانى بلندتر يا پست‌تر از چهار انگشت بسته باشد، يا محل قرار گرفتن سائر اعضاء با هم مساوى نباشد- مثلًا محل قرار گرفتن كف دو دست بيش از چهار انگشت بسته از محل قرار گرفتن سر دو زانو پست‌تر يا بلندتر باشد- مادامى كه عرفاً سجده صدق كند اشكال ندارد.

1115- در زمينى كه سراشيبى آن درست معلوم نيست، اگر جاى پيشانى نمازگزار از جاى انگشتهاى پاى او مختصرى از چهار انگشت بسته بلندتر باشد اشكال ندارد.

پنجم: بايد بين پيشانى نمازگزار و آنچه بر آن سجده مى‌كند چيزى فاصله نباشد، پس اگر مهر بقدرى چركين باشد كه پيشانى به خود مهر نرسد، سجده بر آن باطل است؛ ولى اگر فقط رنگ مهر تغيير كرده باشد، سجده كردن بر آن اشكال ندارد.

ششم: در سجده گذاردن مسمّاى كف دو دست بر زمين واجب است، و گذاشتن تمام كف دست بر زمين لازم نيست، پس اگر نمازگزار فقط گودى كف دست يا فقط انگشتها يا بعضى از قسمتهاى انگشتهايش را بر زمين بگذارد كفايت مى‌كند؛ بلى، در حال اختيار براى انجام سجده، گذاردن سر انگشتان دست بر روى زمين يا جمع نمودن انگشتان در گودى كف دست و بر زمين گذاردن آنها به حالت مشت بسته كافى نيست.

هفتم: در سجده گذاردن مسمّاى زانو- محل اتصال استخوان ساق پا با استخوان ران از جلو- بر زمين واجب است؛ و واجب نيست نمازگزار در حال سجده تمام دو زانو را بر زمين بگذارد.

هشتم: بنابر احتياط واجب نمازگزار بايد در سجده سر انگشت بزرگ هر دو پا را بر زمين بگذارد؛ و اگر فقط روى پا يا فقط انگشتهاى ديگر پا- غير از انگشت بزرگ- را بر زمين بگذارد، يا به واسطه بلند بودن ناخن سر انگشت بزرگ پاى او به زمين نرسد، نمازش باطل مى‌شود.