چهارم: عدول از نماز سابق به نماز لاحق، پس اگر كسى مثلًا به خيال اينكه نماز ظهر را نخوانده است مشغول نماز ظهر شود و در بين نماز معلوم شود كه نماز ظهر را خوانده است، عدول به نماز عصر براى او جائز نمى‌باشد، و همچنين اگر نماز عصر را به نيّت ظهر شروع كند و در بين نماز متوجه شود، عدول به نماز عصر براى او جائز نيست.

948- اگر نمازگزار گمان كند كه مى‌تواند از نمازى كه مى‌خواند به نماز ديگر عدول نمايد، و پس از عدول در بين اين نماز معلوم شود كه جاى عدول نبوده است- مثلًا از نماز عصر به ظهر عدول كند و در بين نماز معلوم شود كه نماز ظهر را خوانده است- در اين صورت اگر داخل ركن شده باشد نمازش باطل است؛ و اگر داخل ركن نشده باشد، بايد نيّت را به نماز عصر برگرداند، و آنچه را به نيّت ظهر خوانده است دوباره به نيّت عصر بخواند، و نمازش صحيح است؛ و چنانچه بعد از نماز معلوم شود كه جاى عدول نبوده است، هرچند دور نيست اين نماز نماز عصر محسوب شود، ولى أحوط آن است كه آن را اعاده نمايد.

949- اگر كسى به خيال اينكه قضاء نماز ظهر بر ذمّه او است به قصد ما فى الذمّة مشغول نماز شود، و قبل از اتمام آن متذكر شود كه قضاء نماز عصر بر او واجب بوده است، نمازش صحيح مى‌باشد و نماز عصر محسوب مى‌شود، زيرا در تطبيق اشتباه كرده است.

950- اگر كسى به خيال اينكه دو ركعت از نماز شب يا دو ركعت از نوافل ظهر يا عصر را خوانده است به دو ركعت ديگر مشغول شود، و بعد متذكر شود كه دو ركعت قبلى را نخوانده يا آنها را باطل انجام داده است، دو ركعتى را كه خوانده يا مشغول خواندن آن است دو ركعت قبلى محسوب مى‌شوند، ولى اين از جهت عدول نيست، بلكه قصد عنوان اول و دوم در آن معتبر نيست.

دوم- قيام (ايستادن):

قيام در نماز بر سه قسم است: 1- قيام واجب، 2- قيام مستحب، 3- قيام مباح.

اول- قيام واجب:

951- در پنج حالت نماز از قيام واجب مى‌باشد: