بين نماز قصر قصد اقامت ده روز نمايد، بايد نيّت را از نماز قصر به نماز تمام برگرداند.

نهم: عدول از نيّت نماز تمام به نماز قصر، كه اگر مسافر قبل از شروع به نماز قصد ده روز نمايد و در بين نماز قبل از رسيدن به ركوع ركعت سوم از ماندن ده روز منصرف شود، بايد نيّت را از نماز تمام به نماز قصر عدول دهد.

دهم: عدول از نماز قصر به نماز تمام يا از نماز تمام به نماز قصر در چهار مكانى كه مسافر مخيّر بين قصر و تمام است.

946- بعضى از فقهاء فرموده‌اند: هرگاه مسافر در كشتى يا هواپيما يا قطار بعد از شروع به سفر و قبل از رسيدن به حدّ ترخّص به قصد تمام شروع به نماز كند و در بين نماز به حدّ ترخّص برسد، بايد آن نماز را به شكسته عدول دهد، و اگر در سفر به قصد شكسته شروع به نماز كند، و در بين نماز به حدّ ترخّص برسد، بايد آن نماز را به تمام عدول دهد؛ ولى به نظر مى‌رسد اين عمل در حقيقت عدول نمى‌باشد، پس تجديد نيّت لازم ندارد.

مواردى كه عدول جائز نيست:

947- در چهار مورد عدول از نمازى به نماز ديگر جائز نمى‌باشد:

اول: عدول از نماز قضاء به نماز اداء، پس اگر نمازگزار در بين خواندن نماز قضاء متوجه شود كه وقت نماز اداء تنگ شده است، بنابر اقوى عدول از نماز قضاء به نماز اداء براى او جائز نيست، بلكه بايد نماز قضاء را رها كند و مشغول نماز اداء شود.

دوم: عدول از نماز نافله به نماز فريضه يا از نافله به نافله ديگر، حتى در نوافلى كه مانند فرائض مقيّد به وقت خاصى هستند و تقدم و تأخر هم در آنها معتبر است- مانند نوافل ظهر و عصر و مغرب و عشاء و امثال اينها- عدول جائز نيست؛ و اگر نمازگزار در جايى كه عدول جائز نيست از نمازى به نماز ديگر عدول نمايد، هر دو نماز او باطل مى‌شوند.

سوم: عدول از نمازى بعد از اتمام آن نماز به نماز ديگر، پس اگر كسى نماز عصر را بخواند و پس از اتمام آن متوجه شود كه نماز ظهر را نخوانده است، نمى‌تواند نمازى را كه به نيّت عصر خوانده است نماز ظهر قرار دهد.